بدانکه ارکان سلوک هم شش است.

 رکن اول؛ هادی است که بی هـادی سـلوک میسـر نشـود.

رکن دوم؛ ارادت و محبّت است با هادی.

سالک چون بهادی رسید و قبول هادی یافت، بایدکـه در وقـت وی در عـالم هـیچکس را چنان دوست نداردکه هادی خود را تا زود بمقصد رسدکه مرکب سالک درین راه ارادت و محبّت اسـت. چـون

ارادت و محبّت قوی افتاد، مرکب قوی افتاد، و هرکه را مرکب قوی باشد از سختی راه بـاکی نباشـد و اگـر یـک سر موی در ارادت و محبت خللی پیدا آید، مرکب لنگ شـود و سـالک در راه بمانـد.

رکـن سـوم؛ فرمـان بـرداری

است در همهکارهای اعتقادی و عملی، یعنی سالک را تقلید مادر و پدر ترک بایدکرد و پيروی هـادی بایـدکـرد،

هم در اعتقاد و هم در عمل، از جهت آنکه هادی بمثابۀ طبیب است، و او بمثابـۀ مـریض. و چـون مـریض فرمـان برداری طبیب نکند، و بخلاف امر طبیب کارکند، هرگز صـحت نیابـد، بلکـه هـر روزکـه برآیـد، رنـج و علـت وی

زیادت شود. و اگر بیمار خواهدکه بکتب طبّ علاج خودکند هم هرگز صحت نیابد. حضور طبیب باید، و فرمان برداری بیمار، تا رنج و علّت برخیزد.

رکن چهارم؛ ترک رأی و اندیشۀ خود است: سالک بایدکه هیچکـاری بـرأی و اندیشۀ خود نکند، اگرچه طاعت و عبادت باشد، از جهت آنکه سالک هرکاریکه برأی و اندیشـۀ خـودکنـد، سبب دوری وی شود، و هرکاریکه بامر هادی کند، سبب نزدیکی وی گردد.

رکـن پـنجم؛ تـرک اعـتراض و انکـار

است. سالک بایدکه برگفت هادی اعتراض نکند، و بر فعل هادی انکار نکند، و از جهت آنکـه سـالک نیـک و بد نداند، و طاعت و معصیت نشناسدکه شناختن نیک و بد، و طاعت و معصیتکـاری عظـیم اسـت. و حکایـت موسی و خضر ازین معنی خبر میدهد.

ای درویش! بسیار سخن باشد که آن سخن پیش مرید نیک باشد، و پیش شیخ بد باشـد، و بسـیار سـخن بـود،کـه پیش مرید بد باشد، و پیش شیخ نیک باشد و در افعـال نیـز همچنـين مـیدان. پـس مصـلحت مریـد آن اسـت کـه بیکبار ترک اعتراض و انکارکند، و هر چه از شیخ شنود، نیک شنود و هرچه ازو بیند، نیک بیند.

ای درویش! اعتراض و انکار مرید تاریکی وکدورت آرد و جدائی اندازد میان مرید و مراد.

رکن ششم ثبات و دوام است بر شرایط و ارکان سلوک سالهای بسیار، کـه از بـی ثبـاتی هـیچ کـار نیـک نیایـد، نـه دنیوی و نه اخروی.

ای درویش! هرکسکه بجائی رسید درکار دنیا و درکار آخرت، از ثبات رسید. این است شرایط و ارکـان سـلوک که گفته شد.

 کتاب، انسان کامل

برخی به خاطر دارند که دو سال پیش گروهی اصلاح‌طلب در مشهد اینجانب را برای سخنرانی در روز اربعین شهادت امام حسین علیه‌السلام دعوت کردند. این بنده هم پذیرفتم و عازم مشهد شدم. قرار بود صرفاً درباره واقعه کربلا صحبت کنم. اما حدود یک ساعت قبل از آغاز سخنرانی خبر دادند که به دستور دادستان مشهد درب سالن سخنرانی پلمپ شده و اجازه ورود به کسی داده نمی‌شود. تعجب کردم که این سخنرانی چه خطری برای نظام داشته که دست به چنین کاری زده‌اند. برگزارکنندگان مراسم سالن دیگری را اعلام کردند و مهمانان به آنجا رفتند. با کمال تعجب اعلام شد که درب آن سالن را هم پلمپ کرده‌اند. لذا برگزارکنندگان مراسم دفتر گروه خود را به عنوان محل سخنرانی اعلام کردند، محلی که قرار بود هنگام ظهر در آنجا به حضار آش نذری بدهند. بعد از ساعتی اعلام شد که آنجا را هم به دستور دادستان پلمپ کرده‌اند و آش نذری را هم نیروی انتظامی با خود برده و چند چهارراه آن طرف‌تر آن را توزیع کرده است.

در حال حیرت بودم که اساساً چه ضرورتی برای این کارها وجود دارد، سؤالی که هنوز پاسخی برای آن دریافت نکرده‌ام. بعداً شنیدم که چون این مراسم از طرف اصلاح‌طلبان بوده، احتمال داشته که عده‌ای برای بهم زدن آن اقدام کنند، لذا دادستان پیشدستی کرده و مانع برگزاری مراسم شده است. خودش هم گفته بود احتمال وقوع جرم وجود داشت.

گفتم راه حل این مسئله این بود که جلوی اخلال‌گران احتمالی را بگیرند نه اینکه مراسم را تعطیل کنند. بعداً شنیدم که دادستان مذکور که اکنون رئیس دادگستری خراسان رضوی است و از قرار مسموع برخی صفات قابل تقدیر هم دارد گفته است اختیارات یک دادستان فقط یک بند انگشت از اختیارات خدا کمتر است. اینجا بود که معمای آن رفتار برای من حل شد.

اکنون بعد از 2 سال از آن واقعه و شکایت اینجانب به دادگاه ویژه روحانیت ـ در حالی که ایشان ملبس به لباس روحانیت نیست ـ ابلاغ قرار نهایی برای اینجانب آمده حاکی از قرار منع تعقیب وی، در حالی که اینجانب به عنوان شاکی در دادگاه حضور نداشته‌ام و اساساً زمان دادگاه به اطلاع اینجانب نرسیده است. البته فرصت ده روزه برای اعتراض داده شده، ولی چون نتیجه از همین الان روشن است فایده‌ای بر آن مترتب نیست.

کدام عقل سلیم قبول می‌کند که دادستان مذکور هیچ خطایی مرتکب نشده و مستحق مجازات نیست؟ اگر در روز اربعین نمی‌شود درباره امام حسین سخن گفت چون احتمال وقوع جرم وجود دارد پس اساساً هیچ کاری نمی‌توان انجام داد چون همیشه احتمال وقوع جرم وجود دارد.

نکته اساسی‌تر ادامه دادگاه ویژه روحانیت است که اوایل انقلاب به خاطر مصلحتی ضرورت داشت ولی اکنون هیچ ضرورتی ندارد و فقط یادآور حکومت طبقاتی ساسانیان است. این که شاکی از یک روحانی حق انتخاب آزاد وکیل را ندارد و فقط باید از میان چند وکیل روحانی یکی را انتخاب کند تبعیض آشکار است و معلوم نیست از کجای اسلام درآمده است. از ما گذشت ولی امیدوارم این رویه اصلاح شود و این بلا سر دیگران نیاید

این جا زندگی کن.

خودت را همان گونه که هستی بپذیر.

تصویر سازی را متوقف کن، واقعیت را تجربه کن

تفکر غیر ضروری را متوقف کن (به سمت شنیدن، دیدن،لبخند زدن، چشیدن و لمس کردن جهت گیری کن)

با صراحت صحبت کن (توجیه نکن، قضاوت نکن، فریب نده)

در برابر خوشی و ناخوشی رفتار متعادلی داشته باش و آگاهی خود را محدود نکن

برای اعمال، تفکرات و احساسات مسولیت کاملی بپذیر.

در برابر آن چیزی که واقعا هستی تسلیم شو

حافظه و خاطرات خود را از گذشته و نگرانی در مورد چشم انداز آینده دور نگه دار.

برای گفتگوی آزاد با اشخاص، ایده ها و تفکرات آماده باش

...................................................

خواهی که ز هیچ کس بتو بد نرسد

بد خواه و بد آموز و بد اندیش مباش

.............................

کلبه ای که در آن مهربانی هست،   و ساکنینش می خندند.

بهتر از کاخی است، که مردمانش دلتنگ هستند!

کلبه زندگیتان گرم محبت

............................................

در بیان ارکان سلوک

بدانکه ارکان سلوک هم شش است.

 رکن اول؛ هادی است که بی هـادی سـلوک میسـر نشـود.

رکن دوم؛ ارادت و محبّت است با هادی.

سالک چون بهادی رسید و قبول هادی یافت، بایدکـه در وقـت وی در عـالم هـیچکس را چنان دوست نداردکه هادی خود را تا زود بمقصد رسدکه مرکب سالک درین راه ارادت و محبّت اسـت. چـون

ارادت و محبّت قوی افتاد، مرکب قوی افتاد، و هرکه را مرکب قوی باشد از سختی راه بـاکی نباشـد و اگـر یـک سر موی در ارادت و محبت خللی پیدا آید، مرکب لنگ شـود و سـالک در راه بمانـد.

رکـن سـوم؛ فرمـان بـرداری

است در همهکارهای اعتقادی و عملی، یعنی سالک را تقلید مادر و پدر ترک بایدکرد و پيروی هـادی بایـدکـرد،

هم در اعتقاد و هم در عمل، از جهت آنکه هادی بمثابۀ طبیب است، و او بمثابـۀ مـریض. و چـون مـریض فرمـان برداری طبیب نکند، و بخلاف امر طبیب کارکند، هرگز صـحت نیابـد، بلکـه هـر روزکـه برآیـد، رنـج و علـت وی

زیادت شود. و اگر بیمار خواهدکه بکتب طبّ علاج خودکند هم هرگز صحت نیابد. حضور طبیب باید، و فرمان برداری بیمار، تا رنج و علّت برخیزد.

رکن چهارم؛ ترک رأی و اندیشۀ خود است: سالک بایدکه هیچکـاری بـرأی و اندیشۀ خود نکند، اگرچه طاعت و عبادت باشد، از جهت آنکه سالک هرکاریکه برأی و اندیشـۀ خـودکنـد، سبب دوری وی شود، و هرکاریکه بامر هادی کند، سبب نزدیکی وی گردد.

رکـن پـنجم؛ تـرک اعـتراض و انکـار

است. سالک بایدکه برگفت هادی اعتراض نکند، و بر فعل هادی انکار نکند، و از جهت آنکـه سـالک نیـک و بد نداند، و طاعت و معصیت نشناسدکه شناختن نیک و بد، و طاعت و معصیتکـاری عظـیم اسـت. و حکایـت موسی و خضر ازین معنی خبر میدهد.

ای درویش! بسیار سخن باشد که آن سخن پیش مرید نیک باشد، و پیش شیخ بد باشـد، و بسـیار سـخن بـود،کـه پیش مرید بد باشد، و پیش شیخ نیک باشد و در افعـال نیـز همچنـين مـیدان. پـس مصـلحت مریـد آن اسـت کـه بیکبار ترک اعتراض و انکارکند، و هر چه از شیخ شنود، نیک شنود و هرچه ازو بیند، نیک بیند.

ای درویش! اعتراض و انکار مرید تاریکی وکدورت آرد و جدائی اندازد میان مرید و مراد.

رکن ششم ثبات و دوام است بر شرایط و ارکان سلوک سالهای بسیار، کـه از بـی ثبـاتی هـیچ کـار نیـک نیایـد، نـه دنیوی و نه اخروی.

ای درویش! هرکسکه بجائی رسید درکار دنیا و درکار آخرت، از ثبات رسید. این است شرایط و ارکـان سـلوک که گفته شد.

 کتاب، انسان کامل

کنار جاده نشسته ام راننده چرخی را عوض می کند

از آنجا که می آیم – دل بسته اش نیستم به آنجا هم که می روم –

نیز دل نبسته ام پس چرا ناشکیبا باشم

عوض کردن چرخ را می نگرم.

(از کتاب برگ سبز)

گویا آسمان را در چشم هایش ریخته اند.

وقتی که دست های مرا در صورتی دست هایش می گیرد.

گردش سرخ خون را در سرخابی سر انگشت هایش احساس می کنم نبض او،

نبض بی احتیاط او چنان تند می زند که گویی قلب خرگوشی در سینه اش پیوند زده اند.

وسواسِ زنگاریِ دوست داشتن مرا بیاد ماهی قرمزی می اندازد که در آب های تُنگ بنفش خواب رفته است.

یک روز ماهی قرمز از آب سبک تر خواهد شد و دستی ماهی قرمز را که دیگر نه ماهی است و نه قرمز از پنچره به رنگین کمان باغ پرتاب خواهد کرد تا باران رنگارنگ مرغان ماهیخوار بر ارغوان و سپیدار،

زردآلو، و سبزه، بنفشه، زعفران، عناب و زردآلو فرو ریزد.

سپاس او را که "انسان " را آفرید.

سپاس مر او را که "شادی" را برای انسان آفرید.

من زرتشتي نيستم، ولي ميدانم،

زرتشت عصا به آب نزد تا رود نيل را بشکافد.

زرتشت مردگان را زنده نمي کرد.

زرتشت شمشير نداشت.

زرتشت وعده بهشت و حوريان بهشتي نمي داد.

زرتشت دستور کشتن کسي که با او مخالفت ميکرد را نداد.

زرتشت کسي را به خاطر نژادش خوار و حقير نشمرد.

زرتشت کسي را "نجس" نخواند.

زرتشت شأن کسي را بخاطر دين و مذهبش پائين نياورد.

زرتشت،مشعل خرد و آگاهی را روشن کرد تا بشریت،از تاریکی جهل،نجات یابد.

سه مشعل ماندگار برای "انسان" سه پاس:

پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک. سه مشعل را پاس بداریم.

اسلام : 1.9 میلیارد نفر

هندوئیسم : 1.1 میلیارد نفر

سکولار (بی دین) : 1.1 میلیارد نفر

يهوديت : 15 میلیون نفر

بودایی : 500 میلیون نفر

در راه طلب بکوش و از پا منشین

انوار پدیدار شد از شمس هدی

هان دیدۀ معرفت تو بگشا و ببین

مهم آن است آن است آن هایی که ما را دوستمان ندارند، دوست بداریم.

(عیسی مسیح)

«الْبَرَکةُ فِی ثَلَاثَةٍ الْجَمَاعَةِ وَ السَّحُورِ وَ الثَّرِید»؛ «برکت در سه چیز است جماعت[گرایی]، سحری خوردن و ریزکردن نان در آبگوشت».

فَإِنَّ یدَ اللَّهِ مَعَ الْجَمَاعَةِ»؛ «همانا دست یاری خدا با جماعت است».

 دست خدا بالاتر و برتر از هر دست دارای قدرت است. و اگر دست یاری او بر کسی و چیزی قرار گیرد، به طور طبیعی بهتر و بیشتر از هر دست قدرتی، یاری و حمایت خواهد شد.                                                                                     «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تفَرَّقُوا وَ اذْکرُوا نعْمَتَ اللَّهـم عَلَیکمْ»؛ «و همگی به ریسمان الهی چنگ زنید، و پراکنده نشوید و نعمتِ خدا بر خود را یاد کنید.

و اين كه فكر كنى راه درست فقط همين است يک چيز ديگر!

ما هرگز نمی توانيم و نباید درباره "زندگى ديگران" قضاوت كنيم،

هركس رنجهای خود را دارد.

پائولو کوئیلو

آن هم به خدا، ایاک نعبد و ایاک نستعین

خوب است، محبوب هم شأن آدمي باشد.

چرا كه اگر والاتر باشد مايه حسرت است و اگر دون شأن باشد مايه سرشكستگي.

حالا فكر مي كنم اون اشتباه بود...

محبوب، خوب است  والاتر از شأن آدمي باشد حتي اگر مايه حسرت شود.

چراكه حتي اگر وصالي دركار نباشد مايه تحرك و ميل براي ترقي است.

ميل براي شايد هم شأن شدن

و هميشه به گريه غرور رو انتخاب مي كردم

اما حالا مي بينم و فهميدم اين دو رابطه ايي به هم ندارند

ميشه مغرور بود و عاشق... 

بدون هيچ كلمه ايي يا مخابره حسي.

فهميدم حاضرم در سكوت عشق بورزم ولي دلم بيكار نباشه

در این عالم هم جنس ها همدیگر را جذب، و اهل نور و اهل نار به سمت هم کشیده می شوند.
اگر به اطراف خود با دقت نگاه کنیم گاهی می بینیم افرادی که به سمت ما می آیند در خصوصیتی مشترک هستند.
حتی گاهی ما گلایه می کنیم که چرا باید این افراد همیشه سر راه من سبز شوند؟؟!!
در این گونه موارد باید به خودمان نگاه کنیم و ببینیم چه چیزی در وجود ماست که این افراد به سمت مان جذب شده اند :

در جهان هر چیز چیزی جذب كرد
گرم گرمی را كشید و سرد سرد
قسم باطل، باطلان را می كِشد
باقیان از باقیان هم سرخوشند
ناریان مر ناریان را جاذب اند
نوریان مر نوریان را طالب اند

دفتر دوم مثنوی

چه خوبند آدمهایی که بوی ناب انسانیت میدهند

مدت کوتاهی بعد، به خانه دوستم رفتم. دیدم آفتابه مسی را گوشه اتاق نشیمن گذاشته! لیوانی درون سر آن جای داده و یک دسته گل زیبا هم درون لیوان گذاشته است. با ذوق به طرف آفتابه رفتم، گفتم: آفتابه عزیزم حالت چطوره؟ دلت برای من تنگ نشده؟! آفتابه پشت اش را به  من کرد و گفت: حالم خیلی بهتر از سابق است، می خواهم سر به تن ات نباشد، دلم اصلا برای تو و ماتحت‌ات تنگ نشده! اقلا وقتی در ایران بودم ، بعضی وقت ها با من دست و روی می شستند، ولی از وقتی که به خانه تو آمدم جز پشت مبارک تو به جایی آب نریختم. می بینی که در این خانه مرا در مستراح نمی گذارند و در بهترین محل خانه شان از من نگهداری می کنند. علاوه بر آن بر سرم گل می گذارند و هر چند روز به چند روز، گلها را عوض می کنند. به جای اینکه در مستراح باشم و بوی گّند به دماغم بخورد، اینجا وقتی غذا می خورند، علاوه بر عطر گل، بوی غذاهای خوش بو را می شنوم. در خانه تو در گوشه ای تنها بودم. گاهی وقت ها آن هم به دلیل خاصی به دیدن ام می آمدی، اما در این خانه تنها نیستم. خانم خانه مرا مرتب پاک می کند. شب ها و روزهای تعطیل هم که  تمام خانواده دور هم جمع می شوند و حرف می زنند می گویند و می خندند… از جلوی چشمم برو گم شو، و دیگر اینجا نیا، نمی‌خواهم روی تو را ببینم، اگر هم دوباره آمدی به طرف من نیا…!
خر چه داند قیمت نقل نبات؟!

 از این اولین برخوردمان در خانه آن دوست چند سال گذشته. در این مدت مرتب به خانه او می روم، و هر بار چند شاخه گل می برم و بر سر آفتابه می گذارم. حالا دیگر با هم رفیق شده‌ایم. حالش را می پرسم، حالم را می پرسد و خوشحالیم از دیدن یکدیگر. به نظرم  بعضی وقت هاهوس دیدن پشت مرا دارد، ولی خجالت می کشد بگوید. خودش گاهی از آن یاد می کند. هنوز عادت اولیه اش را از دست نداده!  شعر دسته آفتابه‌ای از آفتابه؛(در کشور گل و بلبل و شمع پروانه، آفتابه هم شاعر می شود)

من آن افتابه بی قدر و ارزش بودم
گهی سوراخ و گهی سرب و لحیم بودم
کنون آفتابه ای با ارج و جلالم
که چند شاخه گلی بر سر گذارم

.....................................

 رفته ام تا به تو عادت نکند دنیایم

این مدل رفتن من مردن تدریجی بود

....................................

نگاهش می کنم شاید به سمتم سر بگرداند
سر او بر نمیگردد مگر تقدیر برگردد

...................................

تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته
از غیرتمان بود نوشتند حسودیم

....................................

غیر را سر چو به زانوی تفکر نگرم
سوزم از غم که مبادا به خیال تو بود

 ........................................

غیرتم با تو چنان است که گر دست دهد
نگذارم که بیایی به خیال دگری

.........................................

غیرتم کُشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

...............................................

غیرتم کُشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

...............................................

با رقیبان سخن از کُشتن ما می گوید
کُشتن آن است که با غیر سخن می گوید

زن را به وفایش، نه به جمالش

دوست را به محبتش، نه به کلامش

عاشق را به صبرش، نه به ادعایش

مال را به برکتش، نه به مقدارش

خانه را به آرامشش، نه به اندازه اش

اتومبیل را به کارائیش،  نه به مدلش

غذا را به کیفیتش، نه به کمیتش

درس را به استادش ، نه به سختیش

دانشمند را به  علمش،  نه به مدرکش

مدیر را به عملکردش ، نه به جایگاهش

نویسنده را به  باورهایش ، نه به تعداد کتابهایش

شخص را به انسانیتش، نه به ظاهرش

دل را به  پاکیش ، نه به صاحبش

جسم را به سلامتش،  نه به لاغریش

سخن را به عمق معنایش،  نه به گوینده اش  

هرلحظه شود فانی والعشق هوالباقی

 .... عزیزمان بنده وارسته، از رشته هستی را گسست و چهره در نقاب خاک کشید

ضمن عرض تسلیت به تمامی بازماندگانش،

روح پاکش با حضرت امیرالمومنین علی و اولیائ الهی از حال تا یوم القرار محشور باد

رحمت حق بر روان پاکش باد

لعنت حق به دشمنانش باد

بچه ی کوچیک داشت و سرپرست خانوار بود...

یه مادر تنهای آفتاب‌سوخته و مظلوم و رنج‌کشیده و بلحاظ مالی خیلی ضعیف

برادر میانسالش که بسیار انسان نازنین و باشخصیتی بود،

با سهم‌الارث ناچیز خواهر داشت تلاش میکرد براش خونه بخره که بی‌سرپناه نمونه ...

خودمم اوضاع مالی بدی داشتم ولی در مراحل فروش، تا جایی که در توانم بود راه اومدم ...

همون اول کار چن میلیون تومن که نسبت به ارزش کم ملک، رقم زیادی محسوب می شد تخفیف دادم ...

وسطای کار اون‌جایی که مستاجر بود صابخونه اثاثاشو ریخت بیرون،

برادر خواهش کرد با اینکه نصفی از پول خونه مونده بود اجازه بدم اثاث ببرن،

می‌ترسیدم و مردد بودم اما باز دلم نیومد و کلیدو دادم ...

امروز بعد از بیشتر از دو سال، برادر این (پیامک) رو داد و بعد از جوابهای من زنگ زد ...

دوباره کلی تشکر کرد و گفت که خواهرش از خونه خیلی راضیه و طی این مدت هم با یک انسان خوب و شریف ازدواج کرده و زندگیش تغییر کرده شکر خدا ... بغض کردم و از صمیم قلب براشون خوشحال شدم ...

اینکه بعد از دو سال منو به نیکی یادشونه برام هزار برابر اون چن میلیون تومن ارزش داشت ...

من که واقعن کار خاصی براشون نکردم اما اینا رو نوشتم که بگم علیرغم اینکه روزگار بدیه ولی همچنان قانون همونیه که از ازل بوده : خوبی هیچوخت گم نمیشه.

من خدا نیستم، من هیرو هیتو هستم و بابت همه‌ی اشتباهاتم متاسفم!!!