بر سر بام بیا گوشه ی ابرو بنما

روزه گیران جهان منتظر ماه نواند

عید فطر مبارک

روزگار تو دگر گردد و کار تو دگر

اگر روزی دشمن پیدا کردی، بدان که در رسیدن به هدفت موفق بوده ایی.

اگر روزی تهدیدت نمودند، بدان که در برابرت ناتوانند.

اگر روزی خیانت دیدی، بدان قیمتت بالاست.

اگر روز ترکت کردند، بدان با تو بودن لیاقت می خواهد.

سلام صبح تان بخیر و شادی و تندرستی و نشاط

یک وقتی یک کسی تو رو می‌بخشه، اما یادش نمیره که فلان خطا رو کردی و همیشه یه‌جوری نگات می‌کنه که تو می‌فهمی هنوز یادش نرفته؛

یه‌جورایی انگار که سابقه‌ی بدت رو مدام به یادت میاره،

ولی یک وقتی، یک کسی تو رو می‌بخشه و یک‌طوری فراموش می‌کنه انگار نه انگار که تو خطایی رو مرتکب شدی اصلا هم به روت نمیاره...

به این نوع بخشش میگن صَفح. و خدای ما این‌گونه است.

از صمیم قلب می‌گویم: "يا كٓريمٓ الصَّفْح" .

چه خوب است ما مدعیان اسلامیت و انسانیت دیگران را ببخشیم و بگذریم.

بزرگ دسته موش ها همیشه یک موش است ولی کوچکترین عضو دسته شیرها یک شیراست

این پند را آویزه گوش کنیم تا بلکه بتوانیم بزرگ شویم

شما نمی توانید بگویید، من ده بار به یک کسی خوبی کردم، بار یازدهم که نخواستم یا نتوانستم کاری برایش انجام دهم چرا از نظر او من آدم بدی شدم؟

و چرا یک کسی که هیچ‌کاری برای آن شخص انجام نداده است در نظر او از من بهتر است؟

باید پذیرفت که این ویژگی انسان است!

شما وقتی بچه همسایه‌تان را بیست دفعه نگه دارید و روز بیست‌و‌یکم بگویید من خودم وقت دکتر دارم و نمی‌توانم امروز بچه شما را نگه دارم، آن همسایه می‌تواند با شما بد شود در حالیکه با همسایه دیگر که هیچ‌وقت بچه‌اش را نگه نداشته است خوب است.

در زندگی یاد بگیریم که قرار نیست همه مراعات حال ما را بکنند، رسالت ما زندگی کردن برای خودمان است، نه برای خوشایند دیگران...!!

دکتر فرهنگ هلاکویی

بنگر در این فاصله چه کردی؟گرما بخشیدی؟ یا سوزانده ای؟

هر آنكس كه او را شيخ نيست، شيخ او شيطان است.

بي پير مرو تو در خرابات

هر چند سكندر زماني

مولوي مي گويد:

پیر را بگزین که بی پیر این سفر

هست بس پر آفت و خوف و خطر

آن رهی که بارها تو رفته ای

بی قلاویز اندر آن آشفته ای

پس رهی را که ندیدستی تو هیچ

هین مرو تنها ز رهبر سر مپیچ

گر نباشد سایه ی او بر تو گول

پس تو را سرگشته دارد بانگ غول

غولت از ره افکند اندر گزند

از تو داهی تر در این ره بس بدند

(خدایا ما را به خود وا مگذار)

آمین آمین

در آیین بودا چهار نوع سکوت زبان واجب است :

1 - سکوت هنگام غذاخوردن

 2 - دوساعت در شبانه‌روز،

3 - یک ‌شبانه ‌روز در هفته

 4 - و سالی دو هفته‌ی متوالی.

خیر و صلاح همان است که از جانب حضرت حق حواله می شود.

اگر تلخی و مشکلی را در مسیر زندگی می بینیم یا احساس مطمئن باشیم

و مطمئن باشیم که نتیجه فکر و عمل اشتباه خودمان بوده است.

آن را به گردن خدا نیندازیم. و فراموش نکنیم که خدا منزه و سبحان است.

جذبۀ عشق بنازم که دَم مردن شمع، گریه اش جز پی ناکامی پروانه نبود.

شما فکر می کنید مدعیان عشق و عاشقی زمان ما چگونه اند؟

چرا باید هنوز بزرگترین نمونه های عشق و عاشقی و دلدادگیمان،

لیلی و مجنون، شیرین و فرهاد، ویس و رامین، سلامان و ابسال، رومئو و ژولیت و . . . باشد؟

یکی از دلیل هایش بنظر من این است که، مردها اکثراً به چشم عورت و فقط به منظور سکس به زن نگاه می کنند و همۀ هدفشان از رسیدن و بدست یک زن پاسخ به هوس و دفع شهوت خویش است.

این هوس است، عشق نیست، عشقی دروغین زودگذر و ناپایدار است.

این گونه عشق های دروغین اگر هم به ازدواج منتهی شوند دوام چندانی ندارند و پس از مدت کوتاهی که از هم بهره مند شدند منجر به طلاق و جدایی می گردد.

عشق هایی کز پی رنگی بود

عشق نبود عاقبت ننگی بود

خداوند زن و مرد را برای آرامش و مکمل یک دیگر آفرید.

زن شاهکار خلقت است، یک مرد هوسباز و هرزه همانقدر بد است که یک زن هرزه و هوسباز.

اما متاسفانه ما فقط زنی را که چنین باشد محکوم می کنیم و بد می دانیم.

ما باید نگاهمان را نسبت به زن عوض کنیم، فقط در تعارفات شعاری خود نگوئیم خانم ها مقدمند.

به زن بچشم یک شخصیت کامل انسانی و ارزشمند و قابل احترام نگاه کنیم. نه وسیله ای برای خوشگذرانی و کامجویی و دفع شهوت.

موقع انتخاب همسر مرد باید برای فرزند خود مادری پاک و عفیف انتخاب کند.

و زن هم باید پدری مهربان، فداکار، با ایمان و شایسته برای فرزند خود برگزیند.

.

وای بر مردمی که به کرشمۀ لذات فانی دنیا دل خوش کرده اند.

وای بر آنان که به فسوس کودک فریب آن فریفته گردیده اند.

حیف از نقد عمری که  در بازار طلبش تلف شود.

و دریغ از سرمایه جوانی که در راه بدست آوردن آن از دست برود

از طرفی کشمش دارای خواص آنتی اکسیدانی است و از تخریب سلولی جلوگیری می‌کند

گاهی اوقات از بین بردن افکار منفی کار سختی است.

وقتی کسی در حقمان بدی کرده است، ذات انسان به این شکل است که با درد و رنج بماند، خشمگین و ناراحت باشد و کینه به دل بگیرد.

با خود می گوییم، من او را هرگز نمی بخشم، لایقش نیست. شما برای آنها نمی بخشید، بلکه به خاطر خودتان می بخشید.

تا زمانی که با رنج بمانید عصبانیت وخشم شما تاثیری روی آنها نداردبلکه خودتان را آلوده می کنید نبخشیدن مانند زهر است.

شاید نگه داشتن این حالت حس خوبی به شما بدهد اما زندگیتان را نابود می کند

زمانی که آنها را می بخشید توجیه رفتار نادرست آنها نیست رنجش ر اکم‌ نمی کنید بلکه می بخشید تا زهر را از بدن خود بیرون کنید

باید ببخشید تا آزاد باشید..

این طور نگاه نکنید که دارید به آنها لطف می کنید بلکه به خودتان لطف می کنید...

جول اوستین

 آنانکه مدیریت منابع آب نمی دانند، نماز باران می خوانند.

آنانکه اهل تلاش نیستند، دعا می کنند.

آنانکه هیچکاری را درست و اصولی انجام نمی دهند، به نذر و نیاز متوسل می شوند.

آنانکه عرضه ی گرفتن حقشان را از ستمگر زورگو ندارند، به خدا واگذارش می کنند.

آنانکه ضعیفند و به توانایی های خود ایمان ندارند، بخدا توکل می کنند.

آنانکه با رفتارهای احمقانه جان خود و اطرافیانشان را بخطر می اندازند، صدقه می دهند تا شاید بلا رفع شود.

آنانکه در این دنیا زنان را ستم می کنند و آنان را کنیز خود می پندارند، مشتاقانه به امید سکس با حوریان بهشتی نشسته اند.

آنانکه علم حسابرسی و حسابگری نمی دانند، همه چیز را کار تقدیر و سرنوشت می دانند.

آنانکه ناتوانند از اینکه نفس هوسهای خود را قربانی کنند، گوسفند بیگناه را قربانی می کنند.

آنانکه دیگران را به نعمتهای آنچنانی آخرت وعده می دهند، خود دو دستی به بهشت همین دنیا چسبیده اند.

آنانکه محتاج دین و مذهب و پیغمبرند تا خوب و بد را نشانشان دهد، کمبود عقل و شعور دارند.

آنانکه مال و اموالشان پاک نیست و از راه درست بدست نیاورده اند، خمس می دهند تا مالشان حلال شود.

آنانکه خود شعور تشخیص و تجزیه و تحلیل و نتیجه گیری ندارند، مرجع تقلید دارند و تقلید می کنند.

آنانکه میانه ای با کار و تلاش شرافتمندانه ندارند، آخوند می شوند

آنانکه اصول گفتمان سیاسی و اصول دیپلماسی را نمی دانند، جهاد في سبیل الله می کنند.

آنانکه خود در ذلت بارترین شرایط اجتماعی و اقتصادی زندگی می کنند، داعیۀ سعادت و نیکبختی بشر را دارند.

آنانکه اختراعات کافران را نتیجه ی الهامات شیطان می دانند، در وقت لزوم خود بدانها متوسل می شوند.

آنانکه در ساختن جامعه ای سالم و مدرن و انسانی، نادان و ناتوانند، مجازاتهای اعدام و سنگسار و قطع دست و پا وضع می کنند.

آنانکه نمی توانند جلوی بوالهوسی چشمان هرزه ی خود را بگیرند، بر زنان حجاب می پوشانند.

به کسانی که میدانی دوستت دارند

و به خدایی که هرگز تنهایت نخواهد گذاشت

شبت بخیر

در جستجو رویاهات باش تا خوب احساست را نوازش کند

و قدرت حرکت تورا افزایش دهد حتی اگر کاملا به رویایت نرسی

"از مسیرت لذت برده‌ای"

شب خوش

شبت بخیر و سرشار از آرامش آسمانی

آوای خوش چکاوکان گوش کنیم

برخیز که خورشید طلوع کرد به مهر

هر نکته به جز عشق فراموش کنیم

صبحتون بخیر

 ﺑﺎ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﻛﺒﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ .

در ﻣﻨﺰﻟﯽ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﯿﺦ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻤﻊ ﺍﻭﺭﯼ ﻫﯿﺰﻡ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺭﻓﺖ.

ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﯽ، ﻣﺮﺩ ﮊﻧﺪﻩ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻭﯼ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪ.

 ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﯿﺎﻝ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﻛﺴﺐ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭘﻨﺎﻩ ﺍﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

 ﺷﯿﺦ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﻫﻢ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﯼ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭ.

ﻣﺮﺩ ﺑﯿﻨﻮﺍ ﮔﻔﺖ: ﻣﺮﺍ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﺩﺭ ﺣﺮﺝ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺗﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﺒﺮﻡ.

ﺷﯿﺦ ﮔﻔﺖ ﺣﺞ ﻣﻦ، ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻫﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﮔﺮﺩ ﺗﻮ ﻃﻮﺍﻑ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺑﺎﺭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﻛﻨﻢ.

تذکره الاولیا

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

آن همه ناز و تنعم که خزان می‌فرمود

عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

شکر ایزد که به اقبال کله گوشه گل

نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد

صبح امید که بد معتکف پرده غیب

گو برون آی که کار شب تار آخر شد

آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل

همه در سایه گیسوی نگار آخر شد

باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز

قصه غصه که در دولت یار آخر شد

ساقیا لطف نمودی قدحت پرمی باد

که به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد

در شمار ار چه نیاورد کسی حافظ را

شکر کان محنت بی‌حد و شمار آخر شد

حافظ

 بشنو از شیخی که مقبول خداست

غافل  از  دنیا و مشغول  خداست

عشق او خدمت به خلق مستمند

بر  سر  موری  نزد  پای  گزند

سالیانی  خوب   آمد  فال  شیخ

لحظه‌ای گم شد ولی اقبال شیخ

درتصادف گوش او مصدوم شد

از شنیدن  تا ابد   محروم  شد

بس که او نزد خدا محبوب بود

خُلق او شایسته و  مطلوب بود

کردگارش در عوض جبران نمود

چشمه‌ای از معرفت بر او گشود

پس شبی خوابید تا صبحی دمید

صحبت  اشیاء را    او  می شنید

دید  اشیاء  را  همه  تسبیح‌گو

نیست حول و  قوّه‌ای الا از او

بگذرم از شرح شیخ و ماورا

تا  بپردازم  به اصلِ  ماجرا

روزی آمد  شیخ   با  امر  عیال

سوی بازاری سراسر قیل و قال

تا  بگیرد  گیره  و  میخ  و  طناب

کشمش و کبریت و انگور و گلاب

و دکانی یافت مملوّ از طناب

پس توقف کرد آنجا آن ‌جناب

دید  ناگه  هر  طنابِ  بی‌زبان

در سخن افتاد با صاحب‌دکان

یک بلا  اینک  بیاید  بر درت

دور کن او را به جان مادرت

هیچ یک از ما به دست او مده

تا که  برگردد  زِ  هر جا   آمده

سالها می‌کرد او  بر ما  جفا

نام ما بدنام کرد این بی‌وفا

سابقاً   ما     آبرویی     داشتیم

چون که از خدمت فرونگذاشتیم

هر کجا در چاه بود  افتاده‌ای

یا که ماشین خراب و جاده‌ای

شاد شد از ما روان بنده‌ها

شد دعا بر ما و بر تابنده‌ها

بس که سر از ما به بالا برد او

سر بلندی‌ های ما را   برد  او

او  هزاران  قامت شمشادگون

کرد با نفرت به دست ما نگون

وحشتی  از ما  به جانها  ریخته

چون به هر میدان سری آویخته

شهر  زیر  پای ما    افسرده  شد

بس به دست ما گلو افشرده شد

غنچه‌ی  نشکفته را   پژمرد او

شرم و آزرم و حیا را خورد او

ای  خداوندِ طناب   این شیخ  کیست ؟

خلقتی از چون تویی این حیف نیست؟!

شیخ گفتا قدری آرام ای طناب

سر برون آور  زِ  وهمِ ناصواب

چون که هر زردی نباشد زردکی

یا که گردویی  نشد  هر گردکی

یاد  آور  در   شبِ  ناایمنی

جامه‌ای از ما ربود اهریمنی

جامه‌ی ما  بر تن خود کرد راست

قدر ما را پیش چشمانِ تو کاست

اجر  ما   نزد شما    بی‌مزد  بود

هر چه بود از جامه و از دزد بود

غصه پُر شد در طنین رعد شیخ

لیک  بارانی  نیامد   بعدِ  شیخ

یا  دلیل شیخ ما  جامع  نبود

یا طناب از این‌همه  قانع نبود

گفت  کو  شیخی نکوکار  و  امین؟

بر چه شیخی بعد از این آرم یقین؟

از کجا دانم که تو شیخ منی؟

یا همان دیو و دد و اهریمنی؟

پس چنین می‌گویدم عقل طناب

کن ز هر شیخی به هر جا اجتناب

خویش را آسوده کن  ختم کلام

جامه‌ی مردم به تن کُن والسلام

 ديشب که دلم ز تاب هجران ميسوخت

اشکم همه در ديده‌ي گريان ميسوخت

ميسوختم آنچنانکه غير از دل تو

بر من دل کافر و مسلمان ميسوخت

 **

گفتم صنما لاله رخا دلدارا

در خواب نماي چهره باري يارا

گفتا که روي به خواب بي ما وانگه

خواهي که دگر به خواب بيني ما را

 **

وصل تو کجا و من مهجور کجا

دردانه کجا حوصله مور کجا

هر چند ز سوختن ندارم باکي

پروانه کجا و آتش طور کجا

 **

اي دوست اي دوست اي دوست اي دوست

جور تو از آنکشم که روي تو نکوست

مردم گويند بهشت خواهي يا دوست

اي بيخبران بهشت با دوست نکوست

وقتی می‌گویند انَّ الإنسانَ لفي خسرٍ، یعنی انسان جوری ضرر کند که بازگشتی از آن نباشد.

مثل ریختن آب از مشتِ بسته. مثل گذشتن زمان.

 در خسرانِ زمان بازگشتی نیست.

زمان می‌گذرد و انسان از دست می‌دهد بدون اینکه راهی برای جبران باشد

امیدوارم هرگز، هیچ کس تو زندگی اینگونه ضرر نکند

ﻭ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻟﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯾﯿﺪﻩ ﻻﯼ ﻋﻠﻒ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﻭ ﭼﯿﺪﻥ ﯾﮏ ﯾﺎﺱ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﻭ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ کردن درمانده ای ...

 ﮐﺎﺵ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺍﯾمان ﺍﺯ ﻣﺒﻄﻼﺕ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻏﺒﺎﺭﻏﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﭼﺸﺎﻧﺪﻥ ﺷﻮﺭﯼ ﺍﺷﮏ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ

ﻗﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻭ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺗﻦ ﭘﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻭ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﺮ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﯽ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﺗﺎ ﺍﺫﺍﻥ ﺻﺒﺢ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺗﯿﺮ ﯾﺎ ﺟﻮﻻﯼ.

ﻫﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺩﻟﯽ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺍﺷﮑﯽ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩﯼ، ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺭﻭﺯﻩ ﯼ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ!

ﭘﺮﻫﯿﺰ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﻭﺕ، ﺍﺯ ﺩﺭﻭغ، ﺍﺯ ﺭﯾﺎ، ﺍﺯ ﺗﻬﻤﺖ، ﺩﻭﺭﻭﯾﯽ، ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.

(و شاورهم فی الامر) یعنی در کارها مشورت کنید.

پرویز شاپور می گفت: بعدها آن تابلو را برداشتند و به جایش این تابلو را گذاشتند:

(وشاور هم  فی حسب الامر) یعنی در کارها طبق فرموده مشورت کنید.